Zacznę od Efterklang i Caspera Clausena. Spotkanie z tą muzyką i tym człowiekiem było preludium do innym dobrych zdarzeń. Proste, naiwnie pozytywne, ale działa.
 |
| http://hvasshannibal.dk/ |
OFF Festival, sierpień 2010 roku, Katowice. Jest po zmroku, zaczyna padać, biegniemy szybko do małej sceny pod namiot. Deszcz wybija rytm o dach. Zdążyliśmy przed początkiem koncertu. Przeciskamy się do pierwszych rzędów. Pojawia się mężczyzna z delikatnym wąsem, ogarnia uważnym wzrokiem widownię i mam śmieszne wrażenie, że mnie dostrzega. Wygląda miło. Nie wiem jeszcze, że to Casper Clausen, znam muzykę Efterklang tylko z animowanych clipów. Spodziewam się czegoś posępnego, w skandynawskim klimacie Fever Ray. Jestem w fatalnym nastroju, ale nad tym nie należy się rozwodzić, bo jak wiadomo: „don’t get sentimental, it always ends up drivel”.
Godzinę później problemy są gdzieś daleko ode mnie, uśmiecham się nie wiedząc, jak to możliwe. Pierwszy raz w życiu muzyka tak szybko i skutecznie postawiła mnie na nogi. Rzeczy znowu zaczęły mieć sens, wróciły na swoje miejsce w bardzo prosty, naiwny sposób. O koncercie trudno jednak pisać, należy to go po prostu przeżyć.
Tydzień później siedzę w domu i wracam wspomnieniami do tej jednej muzycznej godziny. Słucham „Magic Chairs”, innych albumów i znowu tam jestem. Magia. Podobają mi się śmieszne akustyczne wersje, do których można się dogrzebać na youtube:
Oglądam stronę dizajnerskiego kolektywu Hvass&Hannibal, który zrobił oprawę graficzną płyt i animację do „Mirador”. Bajecznie kolorowe, hipnotyzujące, pozytywne prace.
 |
| http://hvasshannibal.dk/ |
Przeglądam zdjęcia z życia zespołu, zabawne i bezpretensjonalne. Wiecznie w drodze. http://www.flickr.com/photos/efterklang-recordings
Szperam w Internecie, okazuje się, że nie ma w polskiej prasie ani jednej większej publikacji o Efterklang, ani jednego wywiadu. Jako dziennikarka postanawiam coś z tym zrobić. Właściwie to czuję, że muszę.
 |
| Jesień w Berlinie |
Październik 2010, mój pierwszy pobyt w Berlinie. Pogoda jest dla mnie łaskawa, pozłociła miasto słońcem i kolorami jesieni. Mieszkam na poddaszu w białym mieszkaniu nad muzeum Kunst Werke, dzięki Arturowi i Zosi. Całymi dniami chodzimy z koleżanką, Olą, na długie spacery, jemy ciastka z marcepanem z cukierni za rogiem i odkrywamy nową, wspaniałą przestrzeń. Berlin szykuje nam wiele niespodzianek. W byłej remizie strażackiej, w ciemnym zakamarku Krezuberga, chowa dla nas koncert-pantomimę z gitar i wino na szklanki prawie za darmo.
 |
| Śmieszne zdjęcie Caspera z rysunkiem zrobionym dla Efterklang przez Antoniego Sieczkowskiego |
25 października idę na Prenzlauer Berg spotkać się z Casperem Clausenem i przeprowadzić z nim wywiad, dowiedzieć się, na czym polega fenomen Efterklang. Efekt tego wyjątkowego spotkania ukazał się tutaj:
Kilka miesięcy później wyświetliłam w Warszawie, w nieistniejącej już kawiarni Lowery, film Vincenta Moona o Efterklang pt. „An Island”. Oto fragment:http://www.youtube.com/watch?v=sHTE0h9FZrA
Morał? Banalny. Chodźcie na koncerty.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz